Այս շաբաթ վախճանվեց մեր իրականության թերեւս վերջին նահապետը, կամ նահապետերից եւս մեկը։ Կարճատեւ հիվանդությունից հետո, կյանքին հրաժեշտ տվեց «Դրոշակ» պաշտոնաթերթի նախկին գլխավոր խմբագիր, գրող-հրապարակախոս, ՀՅԴ Բյուրոյի նախկին անդամ՝ Ռուբեն Հովսեփյանը: Նա 77 տարեկան էր:
Անվանի մտավորականի մահվան կապակցությամբ ձեւավորվել է կառավարական հանձնաժողով: Ռուբեն Հովսեփյանի hոգեհանգիստը տեղի ունեցավ այսօր, իսկ հրաժեշտի արարողությունը տեղի կունենա հոկտեմբերի 30-ին, ժամը 12-ից 14-ը Հայաստանի գրողների միությունում: Հուղարկավորությունը՝ Երեւանի քաղաքային պանթեոնում:
«Մեր լեզուն ապշելու լեզու է, որով կարելի է թարգմանել ամեն ինչ»: Ռուբեն Հովսեփյանն այս բացահայտումն արել էր Մարկեսի «100 տարվա մենություն» վեպը թարգմանելիս: «Ազնվությունը» ամենասազական բնորոշումն էր Հովսեփյանին, նրա գրականությանն ու հերոսներին: Ինքը վստահ էր՝ մարդուն ամենաանհրաժեշտը ճշմարտությունն է: Մտավորականի առաքելությունը՝ հասարակությանը սնուցելը, հասունացնելը: «Ռուբեն Հովսեփյանի մահը մեծ կորուստ է այս օրերին, երբ հայ գիրն ու գրականությունը առանձնահատուկ խնամքի կարիք ունեն: Նրա գնալով այդ հոգածության խնդիրը նոր կնճիռներ է բացում»- ասում է կոմպոզիտոր Տիգրան Մանսուրյանը:
Ռուբեն Հովսեփյանը Հայ Հեղափոխական Դաշնակցության ղեկավար մարմինների անդամ էր, 2000-2007 թվականներին Ազգային ժողովի պատգամավոր, բայց, ասում էր՝ պարտադիր չէ, որ մտավորականը հրապարակներում ելույթ ունենա. քաղաքացիական դիրքորոշում նա արտահայտում է իր գործով: «Որոնումներ», «Ամենուրեք երկիր», «Ճայերը», «Որդան կարմիր», «Ծիրանի ծառերի տակ», «Ես ձեր հիշողությունն եմ», «Խորանարդիկներով տունը»` բազմաթիվ պատմվածքների ու վիպակների հեղինակ է: Նրա սցենարների հիման վրա են նկարահանվել «Հնձան», «Կարոտ», «Խնձորի այգին» ֆիլմերը:
Հարզատները, ընկերները, ընթերցողները Ռուբեն Հովսեփյանին հրաժեշտի համար հավավքվել են Սոս Սարգսյանի անվան համազգային թատրոնում, որտեղ տարիներ առաջ Հովսեփյանի «Կարմեն կամ Չինական պարիսպ» պիեսի բեմականացումներ էր: Գրքից հեռացած ընթերցողին թատրոնի օգնությամբ էր փորձում մոտենալ: Ռուբեն Հովսեփյանին անձամբ կամ իր գրականության միջոցով ճանաչողներն ափսոսանքով խոսում են մարդու, մտավորականի տեսակի կորստի մասին: Իր արտաքին կերպարին համահունչ հաստատուն, աներեր, անզիջում էր նաեւ գաղափարների, համոզմունքների հարցում:
Իր համար դժվար պահերին անգամ Ռուբեն Հովսեփյանի մտածումներն ու անհանգստությունները ներանձնական չէին: «Ես էլ եմ հիվանդ, երկիրն էլ. առավոտյան Գերմանիա եմ մեկնում` բուժվելու հույսով: Երկի՛րն ի՞նչ է անելու, ո՞ւր է գնալու»,- գրողի ֆեյսբուքի գրառումներից է:
Source: Yerkir Media
Link: Համազգային թատրոնում վերջին հրաժեշտն են տվել Ռուբեն Հովսեփյանին